Enkele gedichten uit ‘Reconstructie’
vertaling door Hector de Cock
Vertekende beelden’
Images faussées’
Onderweg
we waren vier en bijna zes
met dichte kelen stapten we
de lange weg van huis naar klooster
vader voorop met twee bruine valiesjes
ondergoed voor vijf dagen, gesteven
blauwe schortjes, verborgen zuurtjes
en teddy voor de bange nachten
we hingen als pluisjes aan je rokken
om beurten op zoek naar heupwarmte
we waren vier en bijna zes
zonder om te kijken leerden we
geluid van grendels en gemis
met droge ogen dragen
En route
à peine quatre et bientôt six
gorges serrées marchant pour le sombre couvent
le long du chemin coutumier
suivant le père portant deux petites valises brunes
contenant cachés des bonbons acidulés
le linge pour cinq jours, de petits tabliers amidonnés
et teddy combattant des cauchemars
peluches pendues aux trousses de la mère
cherchant chaleur de giron à tour de rôle
à peine quatre et bientôt six
ne regardant pas en arrière
habituées aux manques et verrous grinçants
les yeux restaient secs
Soep
altijd werd ze te heet opgediend
altijd morsten wij geluiden
met bolle wangen dreven wij de vetoogjes
over de rand, gluurden wij naar moeder
we hadden een pact, jij de balletjes
ik de letters, zo puzzelde ik
verminkte zinnen op de rand van het bord
en dat het stormde in mij
en dat ik haar wou zijn, Alice
in Wonderland, hebben ze nooit begrepen
voor een pratend wit konijn hadden ze geen oren
Potage
toujours était-il servi trop chaud
toujours des cris tachés nous échappaient
les joues gonflées nous soufflions les ronds de graisse
sur le bord, en épiant la mère
nous avions conclu un pacte, à toi les boules
à moi les lettres, ainsi je faisais un puzzle
de phrases boiteuses sur le bord de l’assiette
et que cela me tourmentait
et que je voulais être elle, Alice
au Pays des Merveilles, ils n’ont jamais compris
pour un lapin blanc parlant ils n’avaient pas l’oreille
Zeekruis
alleen op vrijdag rook het huis
naar Oostende, novembermist
en grijze vrolijkheid
er liepen tranen door de leidingen
er was feest, wij dansten
op de maten van betrapt verdriet
tot de draden van de duizeling braken
draaiden wij rondjes, kusten wij de glaswand
als vissen in een aquarium
alleen op vrijdag gingen zij vreemd,
voor sardines ingeblikt en haring gedroogd,
traden zij buiten hun oevers
Croix de mer
que le vendredi la maison sentait
l’Ostende, brouillards de novembre
et grise euphorie
des larmes coulaient dans la tuyauterie
c’était la fête, nous dansions
sur mesure d’un chagrin insidieux
jusqu’au point de rupture des fils du vertige
nous tournions en ronds, léchions-nous la cloche
comme les poissons dans un aquarium
ce n’était que le vendredi qu’ils s’aliénaient,
pour sardines en boîte et harengs séchés
ils dépassaient les bornes
Uitfaden
Evanescer’
Bezettoon
(06-08-2007)
op een dag trok je de stekker uit, liet je
alle lichten aan voor de laatste stilte
(ik weet niet meer wat ik die dag heb gedaan
mogelijks winterprei en nieuwe aardbeien geplant
Oost-Indische kers ontdaan van wildgroei
molshopen aangestampt, kruiden gewied)
misschien wou je ons, het leven straffen
om het te weinig waren we blind van het teveel
(zeker is dat ik de krant heb gelezen
onder de catalpa langdradig geluncht:
muntthee en volkorenbrood dik belegd
met magere kaas en citroenmelisse)
misschien accepteerden we te vlug de kortsluiting
de tijdelijke storing van een koppig zwijgen
(ik weet nog wel dat ik die dag ben blijven hangen
aan geuren aan dingen van niets
dat ik je voor en na heb gebeld, bezettoon
niet meteen als een dreiging begreep)
we navelstaarden, te lang bleven we onszelf binnenvouwen
tot we openscheurden, in rauwklanken uiteenvielen
Son occupé
(06-08-2007)
un jour tu arracha la prise, laissa allumé
toutes les lampes pour le silence final
(je ne sais pas ce que j’ai fait ce jour-là
peut-être planté des poireaux pour l’hiver ou des fraisiers
enlevé les mauvaises herbes de la capucine
foulé des taupinières, délivré les épices)
peut-être voulais -tu nous, punir la vie
pour le trop peu, étions-nous aveugles du trop
(il est certain que j’ai lu le journal
prolongé le déjeuner sous le catalpa :
thé à la menthe et pain complet bien garni
de fromage maigre et de citronnelle)
peut-être avons-nous accepté trop vite le court-circuit
le dérangement passager d’un taciturne têtu
(je sais encore qu’à ce jour-là je suis restée accrochée
à des odeurs à des choses insignifiantes
que je t’ai appelée avant et après, le son occupé
ne m’a pas semblé une menace)
en nombrilisme, trop longtemps nous nous repliions sur nous-mêmes
jusqu’au déchirement, la décomposition en résonnances raides
Dertien
ik laat ze voorgaan de mannen in witte jassen,
met koude gummihanden zoeken ze naar iets
dat er niet is, misschien lang geleden
maar toen zochten ze nog niet
van de medicijnen noteren ze naam
en wat er van overblijft, ook het aantal
lege flessen van duistere origine:
nachtwinkels hebben zo hun eigen merken
twaalf bruine peuken in en rond de asbak
verdwijnen in een plastic zak, nog goed
dat ik er één heb weggenomen
met een afdruk van haar laatste
volle lippen in mijn hand kijk ik toe
hoe ze wordt ingepakt, dichtgeritst,
hoe ze een nummer krijgt op de plaats
waar eens haar gezicht
Treize
je laisse devancer les hommes en blouses blanches,
gantés en caoutchouc froid ils cherchent une chose absente,
présente peut-être il y a longtemps
quand ils ne cherchaient pas encore
des drogues ils notent les noms
et ce qui en reste, ainsi que le nombre
de bouteilles vides d’une origine obscure:
les magasins de nuit ont un peu leurs propres marques
douze mégots bruns dans le cendrier et autour
disparaissent dans un sac en plastique,
encore bien que j’en ai prélevé un
avec une empreinte de ses dernières
lèvres pleines dans ma main je regarde
comment elle est emballée, le glissement de la tirette,
comment on colle un numéro
où était une fois son visage
De buren
voor één keer hebben ze al de tijd
van de wereld in hun armen gekruist
houden ze zichzelf in bedwang
nog nooit zoveel stenen zo zacht
horen zoemen, zoveel dakgoten
zien lekken van glazige nieuwsgierigheid
pas als je wordt weggevoerd komen ze
los van hun gevels, fezelen ze
hun versies van de feiten
een buur informeert naar je huis
ik voel hoe ik stok, hoe ik zwijg
hoewel het schreeuwt in mij
alleen ik voel de klap van de deur
Les voisins
pour une fois ils ont tout le temps
du monde dans leurs bras croisés
ils se contiennent
jamais encore entendu tant de pierres
bourdonner doucement, vu fuir
tant de gouttières par curiosité vitreuse
ce n’est que quand on t’emporte
qu’ils se dégagent de leurs façades
qu’ils marmonnent leurs versions des faits
un voisin s’informe quant à ta maison
je me sens perplexe, paroles coupées
bien qu’intérieurement je crie
il n’y a que moi qui ressent le claquement de la porte
Het maken van een masker in functie van de reconstructie van een gezicht
Faire un masque en fonction de la reconstruction d’un visage
I benodigdheden
een cuttermes
een stuk vinyl
een vijl
een vorm voor het gezicht
een kleine dosis zelfdestructie
een matige dosis sarcasme
een dosis optimisme
een grote dosis affectie
II werkwijze
je neemt een cuttermes
je legt de vorm van het gezicht
op een zuiver stuk vinyl
je snijdt een masker zonder gaten
heb oog voor het kleine detail
de tere ronding van de kaaklijn
het voorhoofd hoog en strak
de zachte kin half vrouw half meisje
je vijlt je draait het masker
met tussenpozen regelmatig
tot de rand spiegelglad
tot je vingers en handpalmen gevoelloos worden
pas dan leg je het masker op de plek
waar nog resten kleven van haar
en huid waarop je gisteren kotste
je zet een stap terug
bij gratie van afstand krijgt het masker
menselijke trekken
verdriet op maat gesneden draagt makkelijker
I les outils
un couteau cutter
un morceau de vinyle
une lime
une moule pour le visage
une petite dose d’autodestruction
une dose limitée de sarcasme
une dose d’optimisme
une grande dose d’affection
II méthode de travail
tu prends le cutter
tu déposes la moule du visage
sur un morceau de vinyle pur
tu découpes le masque sans trous
aie l’œil pour le détail
le pourtour fragile de la ligne maxillaire
le haut front tendu
le menton doux moitié femme moitié enfant
tu limes en tournant le masque
aux intervalles réguliers
que les bords soient lisses
tes doigts et paumes devenus anesthésiés
ce n’est qu’alors que tu poses le masque
à l’endroit où collent encore des restes de poils
et de peau sur lesquels tu vomis hier
tu recules d’un pas
par grâce de la distance
le masque obtient des traits humains
le chagrin coupé à mesure devient supportable
Afwerking
Finition
Nu ik jou alleen nog een gezicht kan dichten
zal ik graven naar de diepste ogen
van die zachte bruine
met stipjes die oplichten
als de aarde kleurt
ik zal de warmste lippen voor je kopen
van die papaverrode
die als vuurstenen vonken, week worden
als ze de liefde proeven
ik zal de traagste glimlach voor je toveren
één die niet schatert maar
als een schuwe zon
het wolkendek opentrekt
omdat ik niet anders kan omdat
verdriet op maat geschreven zachter wordt
heb ik je mooiste gezicht
gedicht
A présent qu’il ne me reste que le dessin de ton visage
je creuserai la profondeur de tes yeux
de ces bruns doux
aux points qui scintillent
quand la terre se colorie
je t’achèterai les lèvres les plus chaudes
de ces rouges comme les pavots
des silex étincelants, s’amollissant
en goûtant à l’amour
par magie je te donnerai un sourire permanent
qui n’éclate guère
comme un soleil timide qui
ouvre la couche nuageuse
parce que je ne peux faire autrement
parce qu’écrit sur mesure le chagrin devient supportable
je t’ai mis en vers
le plus beau visage
Yerna Van den Driessche 